Głos Matki Kościoła

Nad Bałtykiem pogoda jest dobra, nie tylko dla bogaczy.

 Współgra z duszą człowieka, który do pustelni przed pustką ucieka.

Dziękuje za wszystko, co czuje,

gdyż morze za niego się sroży,

zabawia, rozmawia, grzmi, huczy i mruczy.

Dziękuje, że fale z głębin wezbranej wilgoci

pragną zacałować ślady po fałszywej ludzkiej dobroci.

Dziękuje Bogu, że bezduszny wicher szarpie, wyrywa, tłucze i gruchocze,

czym popadnie,

a potem rzuca tym przed nami na kolana bezładnie.

Czuje strach i wyzwolenie, ale, choć ta scena go męczy,

może zaręczyć,

że nie jest połamanym drzewem.

Toteż dziękuje, że nie uniósł się gniewem,

 by wymierzyć komuś sprawiedliwość.

Opamiętał się i pomstę pominął wyniośle.

Czy to już pokora w myśli zaroślach,

czy odwagi nie dość?

Na koniec trzeba jednoznacznie stwierdzić: pogoda bywa zła dla bogaczy.

Np. nad Bałtykiem pogoda jest niezmiennie dobra wyłącznie dla pokornych tułaczy.

Romana Cynk: 05.11.2020